Κάποια στιγμή κουράζεσαι. Όχι επειδή μισείς τον κόσμο ή δεν αγαπάς πια. Απλώς… κουράζεσαι. Από τα πολλά λόγια που δεν σημαίνουν τίποτα. Από τις αγκαλιές που γίνονται από συνήθεια. Από τους ανθρώπους που σε θυμούνται μόνο όταν σε χρειάζονται.
Κάποιες μέρες νιώθεις πως δεν θες να μιλήσεις σε κανέναν. Όχι επειδή κάτι έγινε. Απλά επειδή θέλεις ησυχία. Θες να ακούσεις μόνο τη φωνή σου, αυτή που έχεις θάψει κάτω από τις φωνές των άλλων. Σου λείπει να σου δίνει κάποιος σημασία χωρίς να του τη ζητήσεις. Σου λείπει να μην πρέπει να αποδεικνύεις συνέχεια ποιος είσαι. Και μερικές φορές, σκέφτεσαι: “Μήπως έχω αλλάξει;” Όχι ρε φίλε. Δεν άλλαξες. Άρχισες να βλέπεις καθαρά.
Δεν είσαι κακός που απομακρύνθηκες. Ούτε εγωιστής που κράτησες αποστάσεις. Απλώς, για πρώτη φορά μετά από καιρό, πρόσεξες εσένα. Κι αυτό δεν είναι εγωισμός. Είναι ανάγκη. Οπότε μη νιώθεις τύψεις αν δεν απαντήσεις σε ένα μήνυμα απόψε. Μη νιώθεις τύψεις αν δεν σηκώσεις το τηλέφωνο. Μη νιώθεις τύψεις αν απλώς κάτσεις και κοιτάς το ταβάνι.
Γιατί κάποιες σιωπές… λένε περισσότερα απ’ ό,τι χίλιες λέξεις.
