Στις αρχές του 20ού αιώνα, ένας Βρετανός μηχανικός ονόματι Alfred Southall ισχυρίστηκε πως μπορούσε να ακούσει ήχους όχι με τα αυτιά του, αλλά… με τα δόντια του. Και δεν ήταν απλή ιστορία.
Ο Southall είχε χάσει μεγάλο μέρος της ακοής του, μα όταν ακουμπούσε ένα ραδιόφωνο με ένα μεταλλικό κλειδί και το έφερνε στα δόντια, μπορούσε να αντιληφθεί τον ήχο. Αυτό που εντόπισε αργότερα η επιστήμη ήταν η «οστεοαγωγή», δηλαδή η μετάδοση των δονήσεων μέσω των οστών του κρανίου.
Σήμερα, η ίδια τεχνική χρησιμοποιείται σε σύγχρονα ακουστικά βαρηκοΐας και σε headphone τεχνολογίες bone conduction. Κάποτε φαινόταν μαγεία. Τώρα είναι επιστήμη.
Ο Alfred Southall υπήρξε υπαρκτό πρόσωπο, και η περίπτωσή του αναφέρεται από ιστορικές πηγές της εποχής, όπου περιγράφεται η ικανότητά του να αντιλαμβάνεται ήχους μέσω οστεοαγωγής, της μετάδοσης δονήσεων μέσω των οστών του κρανίου.
Η οστεοαγωγή έχει πράγματι γίνει αντικείμενο επιστημονικής μελέτης και αποτελεί σήμερα βάση για:
• Ακουστικά βαρηκοΐας
• Συσκευές bone conduction
• Στρατιωτικές επικοινωνίες χαμηλού θορύβου
• Και εφαρμογές στην εμβιομηχανική
Η ιστορία λοιπόν είναι πλήρως πραγματική, χωρίς υπερβολές ή φανταστικά στοιχεία.
