Καμιά φορά, δεν το καταλαβαίνεις αμέσως. Περνάνε οι μέρες, σε παίρνει η ρουτίνα και κάποια στιγμή ξυπνάς και νιώθεις... κενός. Σαν να σου λείπει κάτι, αλλά να μην ξέρεις τι. Δεν είναι τα λεφτά, ούτε η κούραση. Είναι ότι έχεις αρχίσει να λείπεις εσύ… από τον εαυτό σου.
Έχεις ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες με την ψυχή σου, πότε είπες “όχι” χωρίς τύψεις, πότε έκανες κάτι μόνο και μόνο επειδή σου άρεσε. Όχι για τα παιδιά, ούτε για τη δουλειά, ούτε για το “πρέπει”.
Είναι επικίνδυνο να ξεμάθεις τον εαυτό σου. Γιατί αν χαθείς μέσα σε όλα τα άλλα, στο τέλος θα σε ψάχνεις σε καθρέφτες που δε σε αναγνωρίζουν. Και τότε το “για ποιον ζω” γίνεται ένα ερώτημα βαρύ, που δεν σηκώνει ούτε το πιο δυνατό “εντάξει μωρέ, θα περάσει”.
Μην περιμένεις να έρθει η μέρα που θα πεις "έχασα τον εαυτό μου". Κλέψε λίγο χρόνο απ' όλα και δώσ' τον σε σένα. Όχι επειδή το αξίζεις. Αλλά επειδή είσαι εσύ. Και αυτό από μόνο του, αρκεί.
