Υπάρχουν στιγμές που, χωρίς να το καταλάβουμε, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο εσωτερικής ηρεμίας που παλιά θα μας τρόμαζε. Ηρεμία, όχι επειδή όλα πάνε τέλεια, αλλά επειδή για πρώτη φορά δεν μας εξαντλεί η ανάγκη να αποδείξουμε κάτι σε κανέναν. Η σιωπή του βραδιού γίνεται σαν ένα απαλό βάρος στους ώμους μας. Μια υπενθύμιση πως, τελικά, δεν χρειάζεται πάντα να τρέχουμε. Μερικές φορές η μεγαλύτερη πρόοδος γίνεται όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να σταθεί για λίγο. Η ηρεμία δεν είναι αδράνεια. Είναι κατανόηση. Και έρχεται τις νύχτες που αφήνουμε τον εαυτό μας να υπάρξει χωρίς πίεση.
