Υπάρχουν βράδια που η σιωπή δεν είναι γαλήνη, αλλά βάρος. Ξαπλώνεις και δεν σκέφτεσαι τι ώρα πρέπει να ξυπνήσεις, δεν σχεδιάζεις τίποτα για την επόμενη μέρα. Όχι γιατί είσαι χαλαρός. Αλλά γιατί… δεν περιμένεις τίποτα. Ούτε πρόκληση, ούτε χαρά, ούτε εξέλιξη. Ένα ακόμα πρωί χωρίς νόημα.
Αυτά είναι τα βράδια που σε κοιτάει κατάματα ο χρόνος. Δεν φωνάζει, δεν απειλεί. Απλώς υπάρχει. Και σου υπενθυμίζει ότι οι μέρες περνούν, χωρίς να αφήνουν κάτι πίσω τους. Σαν άσπρες σελίδες που δεν γράφτηκαν ποτέ. Κι εσύ αναρωτιέσαι: Πότε ακριβώς σταμάτησα να περιμένω; Πότε έγιναν οι Τρίτες ίδιες με τις Κυριακές;
🔍 Η ψυχολογία το λέει "υπαρξιακή απάθεια". Μια κατάσταση όπου χάνεται η προσμονή και μαζί της η ελπίδα. Είναι όμως φυσιολογική. Όλοι τη ζούμε κάποια στιγμή. Το πρόβλημα δεν είναι να βουλιάξεις για λίγο. Το πρόβλημα είναι να μάθεις να ζεις εκεί.
Κάποιες φορές, δεν χρειάζεται να αλλάξεις τη ζωή σου για να ξαναβρείς το νόημα. Αρκεί να βρεις κάτι μικρό που να σε τραβάει προς τα μπροστά. Ένα πρόσωπο. Μια σκέψη. Μια ανάγκη. Να πεις: «Αύριο δεν θα είναι μεγάλο, αλλά θα είναι δικό μου».
Δεν είναι κακό να νιώθεις άδειος. Κακό είναι να το συνηθίσεις.
