Υπάρχουν βράδια που δεν σε βασανίζει ούτε το αύριο, ούτε το χθες. Σε βασανίζει αυτό που δεν έγινε ποτέ. Μια απόφαση που δεν πήρες. Ένας έρωτας που δεν κυνήγησες. Μια αλλαγή που άφησες για «του χρόνου». Και κάπως έτσι, αργά τη νύχτα, ξυπνάνε μέσα σου οι εκδοχές του εαυτού σου που δεν έζησαν ποτέ.
Σκέφτεσαι πώς θα ήταν η ζωή σου αν είχες μείνει. Ή αν είχες φύγει. Αν είχες πει «ναι» αντί για «όχι». Αν δεν είχες αφήσει εκείνο το τηλέφωνο να χτυπάει. Αν είχες μιλήσει όταν ήξερες την αλήθεια. Αν είχες βάλει προτεραιότητα τον εαυτό σου, έστω για λίγο.
Η νύχτα έχει έναν παράξενο τρόπο να ανοίγει κουτιά στο μυαλό μας. Κουτιά γεμάτα με ζωές που δεν ζήσαμε. Μοιάζουν με παλιά διαμερίσματα στα οποία περάσαμε για λίγο, χωρίς να μείνουμε ποτέ. Εκεί βρίσκουμε τις εναλλακτικές μας ζωές. Και δεν είναι πάντα καλύτερες. Αλλά είναι παρούσες. Μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε το αποτέλεσμα των επιλογών μας, αλλά και των φόβων μας.
Δεν είναι κακό να το σκεφτείς. Είναι ανθρώπινο. Αρκεί να μην αφήσεις αυτές τις σκιές να γίνουν τοίχοι. Γιατί η ζωή συνεχίζει, κι εσύ έχεις το προνόμιο να την ξαναγράψεις, ακόμα και τώρα. Να πάρεις την απόφαση που δεν πήρες τότε. Να κάνεις τη στροφή που φοβήθηκες. Ίσως να μην αλλάξεις τα παλιά κουτιά, αλλά μπορείς να χτίσεις καινούρια δωμάτια.
Η ζωή που δεν ζήσαμε θα είναι πάντα εκεί. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς απόψε να ξεκινήσεις μια άλλη.
