Τα χρώματα φαίνονται απλά. Τα βλέπουμε καθημερινά, τα χρησιμοποιούμε χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά πίσω τους κρύβεται μια βαθιά και συχνά εντυπωσιακή ιστορία. Για αιώνες, η επιλογή ενός χρώματος δεν ήταν θέμα αισθητικής, αλλά εξουσίας, οικονομίας, επιστήμης και τεχνικής μαεστρίας.
Το μπλε, για παράδειγμα, κάποτε ήταν πιο ακριβό από το χρυσάφι. Ο λόγος; Η πρώτη ύλη του, ο λάπις λάζουλι, ερχόταν από τα ορυχεία του Αφγανιστάν και έπρεπε να περάσει από δεκάδες επεξεργασίες μέχρι να μετατραπεί στη βαθιά μπλε σκόνη που χρησιμοποιούσαν οι μεγάλοι ζωγράφοι. Δεν είναι τυχαίο ότι το χρώμα αυτό συχνά προοριζόταν αποκλειστικά για ιερά πρόσωπα.
Το κόκκινο της Αναγέννησης είχε τη δική του ιστορία, φτιαγμένο από ένα έντομο της Κεντρικής Αμερικής, τη κοχινίλλη, που έδινε το πιο λαμπερό και καθαρό κόκκινο της εποχής. Η ζήτηση ήταν τόσο μεγάλη που αποτέλεσε ένα από τα πιο σημαντικά εξαγωγικά προϊόντα της αυτοκρατορίας των Ισπανών.
Ακόμη και το μαύρο δεν ήταν ποτέ πραγματικά «σκουρόχρωμο». Στην αρχαιότητα παρασκευαζόταν με καύση ξύλου ή λαδιού και κάθε παρτίδα είχε ελαφρώς διαφορετικό τόνο. Έτσι, δύο πίνακες που φαίνονται μαύροι από μακριά, από κοντά κρύβουν ένα σύμπλεγμα αποχρώσεων που κάνει την επιφάνεια να ζει.
Σήμερα, η τέχνη των χρωμάτων έχει αλλάξει. Συνθετικές χρωστικές, προηγμένες μέθοδοι παραγωγής και τεχνολογία μας επιτρέπουν να έχουμε παλέτες που παλιότερα θα θεωρούνταν αδύνατες. Κι όμως, η μαγεία παραμένει η ίδια. Κάθε χρώμα κουβαλά μια ιστορία αιώνων, μια διαδρομή μέσα από πολιτισμούς, ταξίδια και καλλιτεχνικές επαναστάσεις.
Ίσως γι’ αυτό η ζωγραφική δεν είναι απλώς εικόνα. Είναι η ίδια η ιστορία της ανθρώπινης ευαισθησίας, κρυμμένη σε κάθε σταγόνα μπογιάς.
