Σε αυτή τη συνέντευξη έχουμε τη χαρά και την τιμή να υποδεχόμαστε τον κ. Νίκο Ψαρά έναν από τους πλέον ξεχωριστούς και αφοσιωμένους ηθοποιούς της σύγχρονης ελληνικής σκηνής. Με επιτυχημένη πορεία, ο κ. Ψαράς έχει κερδίσει το σεβασμό του κοινού όχι μόνο για το ταλέντο, αλλά για την ακεραιότητα και την αφοσίωση που επιδεικνύει σε κάθε του ρόλο. Αυτή την περίοδο τον συναντάμε στο Θέατρο Άνεσις, στον απαιτητικό και εμβληματικό ρόλο του Άντι στην παράσταση «Η Τελευταία Έξοδος – Ρίτα Χέιγουορθ». Μια παράσταση που αξίζει να δει κανείς, όχι μόνο για την επιτυχία του έργου στη μεγάλη και μικρή οθόνη, αλλά και για την βαθιά, ανθρώπινη προσέγγιση του κ. Ψαρά.
Τι ήταν αυτό που σας κέντρισε ώστε να ακολουθήσετε το επάγγελμα του ηθοποιού;
Από πολύ νωρίς θεωρούσα ότι είναι η δουλειά που θα με κάνει να είμαι ευτυχισμένος και κυρίως ότι θα είμαι καλός. Μπαίνοντας στη σχολή του κρατικού θεάτρου συνειδητοποίησα ότι η τέχνη αυτή συμπεριλαμβάνει όλες τις άλλες τέχνες και ότι ήμουν άγουρος και έπρεπε να δουλέψω πολύ.. με μεγάλο κέφι και ενθουσιασμό άρχισα να βλέπω ό,τι μπορούσα, να κάνω μαθήματα έξτρα σε χορό, πολεμικές τέχνες κτλ… μια σπουδή που μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει λεπτό, όπως και το διάβασμα… μια πλούσια ανεξάντλητη τέχνη!
Πόσο επηρέασαν την επαγγελματική σας πορεία τα χρόνια στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ και η υποτροφία Μελίνα Μερκούρη;
Τα χρόνια εκείνα τα κρατάω μέσα μου σαν θησαυρό! Εκείνα τα υπέροχα δωδεκάωρα, με πρόβες, συζητήσεις, υπέροχους καθηγητές, τα Δημήτρια με παραστάσεις από όλο τον κόσμο, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης… η υποτροφία ήρθε ως ένα δώρο για το Αριστείο μου εκείνη τη χρονιά που έφυγε η Μελινα… αυτά τα πρώτα χρόνια είναι που μπαίνουν τα θεμέλια και σε συνοδεύουν μια ολόκληρη ζωή!
Η πρώτη σας εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1991 στην παράσταση «Δαιμονισμένοι». Ποιες αναμνήσεις έχετε από εκείνη την περίοδο;
Ήταν μια χρονιά πριν μπω στο ΚΘΒΕ και ότι μπορούσα να παίζω σε μια μεγάλη παραγωγή στην κεντρική σκηνή του κρατικού Θεάτρου ήταν ένα δώρο! Θυμάμαι με πόσο μεγάλη χαρά πήγαινα στις πρόβες, τις παραστάσεις και πώς έβλεπα από κοντά τους υπέροχους ηθοποιούς όπως την Αννέζα Παπαδοπούλου ή τον Δημήτρη Καρέλλη. Μια εποχή γεμάτη όνειρα.
Πόσο σας επηρέασε ο χρόνος παραμονής σας με υποτροφία στη Νέα Υόρκη;
Η πρώτη χρονιά ήταν γεμάτη μαθήματα σε τρεις σχολές με συμμαθητές από όλο τον κόσμο, με κεντρικό μάθημα της Ουτα Χάγκεν. Θυμάμαι με πόσο ενδιαφέρον ρώταγαν για την Επίδαυρο, πως μιλάμε, πως αναπνέουμε στα ανοιχτά θέατρα. Η επόμενη χρονιά με βρήκε με άδεια εργασίας και ατζέντη. Μετά ακολούθησαν άλλα τέσσερα χρόνια στο Λος Άντζελες γεμάτα εκπλήξεις αλλά και πολλές δυσκολίες.
Έχετε συμμετάσχει σε σπουδαίες τηλεοπτικές παραγωγές. Ποιος ρόλος σας άρεσε περισσότερο;
Στην «Αγάπη παράνομη» είχα ένα δύσκολο ρόλο ο οποίος σκεφτόταν κυρίως και έλεγε λίγα. Τον αγάπησα πολύ όπως και τον Κανέλλο στη «Μάγισσα».
Φέτος πρωταγωνιστείτε στο έργο «Η Τελευταία Έξοδος – Ρίτα Χέιγουορθ» στο Θέατρο Άνεσις, στον εμβληματικό ρόλο του Άντι. Πώς προσεγγίσατε έναν χαρακτήρα τόσο αγαπημένο;
Ο Αντι είναι ένας ρόλος που σε κάνει να δεις αλλιώς τη ζωή… Ο τρόπος του, η ευγένεια του, η επιμονή του, η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η ελπίδα και το φως που φέρει, νομίζω θα με ακολουθούν μια ολόκληρη ζωή!
Τι σας συγκίνησε περισσότερο σε αυτήν την παράσταση;
Ότι οι άνθρωποι στο πέρασμα του χρόνου μαλακώνουν και συνειδητοποιούν ότι τα απλά πράγματα στη ζωή είναι τα ουσιαστικά. Να βουτάς στον ωκεανό, να ξαπλώνεις στην αμμουδιά και κυρίως να κοιμάσαι σε ένα δωμάτιο με ανοιχτά παράθυρα…
Υπάρχει κάποια σκηνή που σας δυσκόλεψε;
Κάθε σκηνή είχε άλλες απαιτήσεις γιατί στα δεκαεννιά χρόνια που περνάνε στον εγκλεισμό του Άντι Ντουφρειν στις φυλακές Σωσανκ τον βλέπουμε σε πολλές διαφορετικές σκηνές. Οι σκηνές του ξύλου και του βιασμού νομίζω ήταν οι πιο δύσκολες.
Τι συμβουλεύετε τους νέους ηθοποιούς;
Να έχουν όνειρα, να έχουν στόχους ψηλούς και να γνωρίζουν ότι η τέχνη μας θέλει πολύ διάβασμα, πολλή δουλειά και περισσότερη υπομονή. Επίσης ότι κανείς δεν θα τους πει τι καριέρα και τι ρόλους θα παίξουν. Είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψουν μόνοι τους.
Ποιον ρόλο ονειρεύεστε να υποδυθείτε στο μέλλον;
Ονειρεύομαι συναντήσεις με συναδέλφους που εκτιμώ, θαυμάζω ή έχω ξαναδουλέψει στο παρελθόν και θέλω να ξαναβρεθούμε μαζί τους στη σκηνή. Οι ρόλοι και το έργο είναι η αφορμή για μια όμορφη συνάντηση…
κ. Ψαρά σας ευχαριστώ πολύ για την πολύ όμορφη συνέντευξη!
