Κάποια βράδια δεν θες κουβέντα. Μόνο μια σιωπή που να σε καταλαβαίνει. Όχι γιατί δεν έχεις τι να πεις, αλλά γιατί έχεις πει τόσα που πια κουράστηκες. Οι λέξεις έγιναν βαριές, και οι σκέψεις πιο ηχηρές από τις φωνές.
Αλήθεια, πόσα κρατάμε μέσα μας μόνο και μόνο για να μη χαλάσουμε τις ισορροπίες; Πόσα συγγνώμη δεν ειπώθηκαν, πόσα “μου λείπεις” πνίγηκαν από εγωισμό, και πόσοι άνθρωποι χάθηκαν από σιωπές που νόμιζαν πως προστάτευαν;
Το να σωπαίνεις είναι μερικές φορές πιο εκκωφαντικό από οποιοδήποτε ξέσπασμα. Αλλά η σιωπή δεν σημαίνει λύση. Σημαίνει αναμονή. Και η αναμονή κουράζει, σβήνει, φθείρει.
Αν έχεις κάτι να πεις, πες το. Όχι για να σώσεις την κατάσταση, αλλά για να σώσεις τον εαυτό σου.
