«Οι άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ πραγματικά. Απλώς περνούν σε μια σιωπή που δεν ξέρουμε να μεταφράσουμε».
Έχεις ποτέ αφήσει ένα τραπέζι στρωμένο, για κάποιον που δεν πρόλαβε να έρθει; Ένα πιάτο, ένα ποτήρι, ένα μαχαιροπίρουνο στη θέση του — σαν να λες «σε περιμένω ακόμα». Ίσως το άτομο αυτό να μην είναι πια εδώ. Ίσως να έφυγε απροσδόκητα, δίχως λόγια, δίχως το «αντίο» που θα μας επέτρεπε να τοποθετήσουμε τον πόνο σε ένα συρτάρι.
Αυτό το στρωμένο τραπέζι είναι ένα μνημείο της μνήμης. Δεν το μαζεύεις. Όχι γιατί δεν μπορείς. Αλλά γιατί δεν θες να τελειώσει η προσμονή. Κρατάς τη στιγμή ακίνητη, μπας και ξεγελάσεις τον χρόνο.
🕰️ Τι αφήνει πίσω ο θάνατος;
Όχι πάντα κλάματα. Όχι μόνο ερείπια. Αφήνει συνήθειες. Εκείνη την καρέκλα που δεν κάθεται πια κανείς. Τη λέξη που θες να πεις και καταπίνεις. Την πρωινή συνήθεια να κοιτάς το κινητό για μήνυμα που δεν θα έρθει. Οι απουσίες δεν κάνουν θόρυβο. Κάνουν κενό.
Και καμιά φορά, αυτό το κενό σε διαμορφώνει περισσότερο από κάθε παρουσία.
🔁 Μαθαίνεις να ζεις με «μισά»
Μισές προτάσεις. Μισές αγκαλιές. Μισά όνειρα. Αλλά συνεχίζεις. Όχι γιατί είσαι δυνατός, αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Και κάπως έτσι, σιγά σιγά, το τραπέζι μπορεί να παραμένει στρωμένο, αλλά η καρδιά αρχίζει να σερβίρει άλλες ελπίδες. Όχι αντικαταστάσεις. Απλώς κάτι που να συνυπάρχει με το παλιό.
Ίσως τελικά, να μη χρειάζεται να μαζέψεις ποτέ το τραπέζι. Αρκεί να συνεχίσεις να ζεις δίπλα του. Με σεβασμό. Με αγάπη. Και με μια κρυφή ευχή: ότι κάποια βραδιά, ίσως εκείνος που λείπει, επιστρέψει – έστω και για λίγο – μέσα από τη σκέψη σου.
