Καμιά φορά χρειάζεται να γίνει το κακό, να ζοριστείς, να πιάσεις πάτο για να εκτιμήσεις το απλό. Τη μάνα σου που σου 'στειλε τάπερ χωρίς να ρωτήσει. Τον πατέρα σου που έριξε το εγώ του για να σου πει "μη φοβάσαι". Τον φίλο σου που έμεινε, ενώ όλοι οι άλλοι εξαφανίστηκαν σαν καπνός.
Είναι τρελό να περνάς δίπλα από διαμάντια και να τα αγνοείς, να πατάς πάνω σε ευλογίες και να τις θεωρείς δεδομένες. Μέχρι που σπάει κάτι, αρρωσταίνει κάποιος, φεύγει ένας άνθρωπος… και τότε σε πιάνει το "γιατί δεν είπα ποτέ ευχαριστώ;".
Αλλά να σου πω κάτι; Ποτέ δεν είναι αργά. Πάρε ένα τηλέφωνο. Πήγαινε για καφέ με εκείνον που σου στάθηκε. Πες ένα "σ’ αγαπάω" χωρίς να περιμένεις τη στραβή. Ζήσε σαν να χρωστάς σε όλους ένα “ευχαριστώ” και ένα “συγγνώμη”. Όχι επειδή φταις. Αλλά επειδή δεν θα έχεις πάντα την ευκαιρία να τα πεις.
