«Ο άνθρωπος δεν είναι αυτός που νομίζει, ούτε αυτός που νομίζουν οι άλλοι. Είναι αυτός που φοβάται πως είναι…»
Πόσες φορές ένιωσες ότι φοράς έναν ρόλο; Ότι ζεις σαν σε σκηνή, και οι λέξεις σου, οι αντιδράσεις σου, οι αποφάσεις σου, δεν είναι δικές σου αλλά ενός "σεναρίου" που κάποιος άλλος έγραψε πριν από σένα; Η οικογένεια, η κοινωνία, το επάγγελμα, οι υποχρεώσεις.
Καθημερινά κτίζουμε μια εικόνα του εαυτού μας. Και την υπερασπιζόμαστε. Αλλά τι γίνεται όταν αυτή η εικόνα δεν χωράει πια την ψυχή μας;
👤 Είσαι ό,τι δείχνεις ή ό,τι κρύβεις;
Μπορεί να δείχνεις δυνατός, ήρεμος, ικανός, "φτιαγμένος". Αλλά όταν πέφτει η νύχτα, είσαι ακόμα εκείνος ο άνθρωπος που αναρωτιέται τι κάνει λάθος, που ψάχνει μέσα του απαντήσεις που ποτέ δεν του έμαθαν να δίνει.
Δεν είναι διπολική ύπαρξη. Είναι η αλήθεια του ανθρώπου.
Ο καθένας μας είναι τουλάχιστον δύο πρόσωπα: αυτό που δείχνει και αυτό που φοβάται πως είναι.
🔦 Η πραγματική ζωή αρχίζει όταν τελειώνει το "φαίνεσθαι"
Δεν θα βρεις ποτέ ελευθερία, αν παίζεις τον εαυτό σου σε ρόλο. Η πραγματική ελευθερία δεν είναι να κάνεις ό,τι θέλεις. Είναι να μη χρειάζεσαι πια να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν.
Η σιωπή σου σε εκπροσωπεί πιο τίμια απ' ό,τι τα λόγια σου.
Και το ποιος είσαι, δεν κρίνεται απ' αυτά που λες, αλλά απ’ όσα τολμάς να παραδεχτείς μέσα σου — χωρίς να τα πεις σε κανέναν.
🧩 Και κάτι τελευταίο, λίγο άβολο αλλά αληθινό:
Μπορεί όσα ζεις να μην είναι για σένα. Μπορεί να ζεις μια ζωή που χτίστηκε πάνω σε φόβους και "πρέπει". Αλλά πάντα, πάντα, υπάρχει ο δρόμος πίσω. Προς εσένα. Δεν είναι εύκολος. Αλλά είναι ο μόνος που αξίζει.
