💭 Ξέρεις ποια είναι η πιο βαριά σιωπή; Εκείνη που κουβαλάει όλες τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν. Όσα κρατήθηκαν πίσω από το "καλά είμαι", πίσω από ένα "δεν πειράζει", πίσω από εκείνο το βλέμμα που κράτησε δευτερόλεπτα παραπάνω.
👁 Κάποιες φορές, δεν μιλάμε από φόβο. Άλλες, γιατί ελπίζουμε να μας καταλάβουν χωρίς να χρειαστεί. Κι άλλες, γιατί ξέρουμε ότι ακόμα κι αν πούμε κάτι, ίσως τίποτα δεν αλλάξει.
📌 Αλλά αυτές οι λέξεις, οι ανομολόγητες, μας μένουν. Μας βαραίνουν τα βράδια. Μας κάνουν να στριφογυρνάμε στο κρεβάτι.
🕯 Ίσως μια μέρα να τις πούμε. Ίσως όχι. Αλλά όσο υπάρχουν, θα είναι εκεί. Σαν ένα μικρό φως που δεν ξέρουμε αν πρέπει να ανάψουμε ή να αφήσουμε να σβήσει.
