Ζούμε σε μια εποχή όπου η διαθεσιμότητα θεωρείται υποχρέωση. Τα μηνύματα έρχονται παντού, όλες τις ώρες, οι κλήσεις χτυπούν την ώρα που δεν πρέπει, και η κοινωνία μάς έχει πείσει πως πρέπει να απαντάμε αμέσως, να είμαστε «παρόντες» διαρκώς.
Και όμως, η ψυχή δεν λειτουργεί έτσι.
Υπάρχουν στιγμές που χρειάζεται σιωπή, απομάκρυνση, παύση. Στιγμές όπου δεν είναι απλώς δικαίωμα αλλά ανάγκη να κλείνεις τα πάντα και να μείνεις μόνος με τις σκέψεις σου. Είναι στις νυχτερινές ώρες, όταν η πόλη σωπαίνει, που αισθάνεσαι ξανά τον εαυτό σου.
Η αλήθεια είναι πως δεν γεννηθήκαμε για να είμαστε επικοινωνιακά μηχανήματα. Δεν γίνεται να είμαστε διαθέσιμοι σε όλους. Ορισμένες σκέψεις χρειάζονται χώρο για να αναπνεύσουν.
Κι όταν λείπει ο χώρος, ασφυκτιούν. Ύστερα ασφυκτούμε κι εμείς.
Δεν είναι εγωισμός να θέλεις χρόνο μόνος.
Είναι αυτοσεβασμός.
Καμιά φορά, η πιο δυνατή απάντηση είναι η μη απάντηση. Και η πιο όμορφη συνομιλία, αυτή που έχεις με τον εαυτό σου, στο σκοτάδι, λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος.
