Υπάρχουν βράδια που η ζωή μοιάζει σαν να έχει πατήσει παύση. Δεν προχωράς, δεν γυρνάς πίσω, απλώς αιωρείσαι σε μια παγωμένη ακινησία. Οι μέρες επαναλαμβάνονται, οι στόχοι θολώνουν και η έμπνευση έχει χαθεί κάπου ανάμεσα σε ρηχές υποχρεώσεις και βουβές σιωπές.
Αυτή η αίσθηση δεν είναι τεμπελιά ούτε αδυναμία. Είναι κόπωση ψυχής. Είναι η στιγμή που χρειάζεσαι να μείνεις λίγο ακίνητος, όχι γιατί τα παρατάς, αλλά γιατί ετοιμάζεσαι για το επόμενο βήμα. Κάποιες αλλαγές δεν έρχονται με πάθος αλλά με υπομονή. Δεν είναι όλες οι μάχες θορυβώδεις. Μερικές δίνονται στο σκοτάδι, μέσα στο μυαλό μας.
Αν νιώθεις ότι όλα είναι στάσιμα, θυμήσου: και το νερό όταν ησυχάζει, καθαρίζει. Ίσως να είσαι στο πιο γόνιμο σημείο της εσωτερικής σου εξέλιξης. Κράτα τη σιωπή και άκου. Ίσως σου μιλάς εσύ.
