Κάποια στιγμή, συνήθως αργά μέσα στη νύχτα, συνειδητοποιείς ότι για χρόνια απολογείσαι για κομμάτια του εαυτού σου που δεν έπρεπε ποτέ να απολογηθείς. Για τα όνειρά σου, για τον τρόπο που μιλάς, για το πόσο δυνατά γελάς ή πόσο εύκολα πληγώνεσαι.
🌌 Όλα αυτά δεν είναι αδυναμίες. Είναι η ταυτότητά σου.
Η νύχτα βοηθά να ξεχωρίσεις τις φωνές που είναι δικές σου από εκείνες που φόρεσες επειδή κάποτε σε έπεισαν πως έπρεπε. Και τότε αρχίζει μια εσωτερική απελευθέρωση.
💭 Δεν χρειάζεται να είσαι λιγότερο για να είσαι αποδεκτός.
💭 Δεν χρειάζεται να μειώνεις τον εαυτό σου για να μην ενοχλείς.
💭 Δεν χρειάζεται να απολογείσαι για τη λάμψη σου.
Η αποδοχή δεν έρχεται από έξω. Ξεκινά από το να επιτρέπεις στον εαυτό σου να υπάρξει χωρίς εξηγήσεις. Να είσαι αυτός που είσαι χωρίς συγγνώμες. Κι έτσι, σιγά σιγά, η νύχτα γίνεται σύμμαχος και όχι καταφύγιο.
