Δεν είναι λίγα τα βράδια που κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Όχι για να χτενιστούμε ή να δούμε αν φαίνεται η κούραση. Τον κοιτάμε πιο βαθιά. Σαν να θέλουμε να τον ρωτήσουμε: Ποιος είσαι στ’ αλήθεια; Και εκεί, σπάνια παίρνουμε απάντηση.
Το βράδυ, όταν όλα σωπαίνουν, εμφανίζεται εκείνη η άλλη πλευρά. Η πλευρά που συνήθως κρύβουμε. Ο εαυτός μας που φοβάται, που δεν νιώθει αρκετός, που κουβαλά ενοχές. Δεν είναι εύκολο να τον κοιτάς κατάματα. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι αποφεύγουμε τα φώτα και τα είδωλα. Κλείνουμε το φως. Μένουμε σιωπηλοί. Κρύβουμε τον καθρέφτη.
Κι όμως, ίσως εκεί να βρίσκεται το κλειδί. Αν μάθεις να αντέχεις το βλέμμα σου, ίσως να μάθεις και να σε συγχωρείς. Ίσως να πάψεις να κουβαλάς ξένα βάρη. Να μη σε νοιάζει η εικόνα, αλλά το βλέμμα. Να μη σε πνίγει το "πρέπει", αλλά να αγαπήσεις το "είμαι".
Ο καθρέφτης της νύχτας δεν λέει ψέματα. Είναι απλώς ένα αληθινό αντίο στα ψεύτικα προσωπεία της ημέρας.
