Υπήρχε μια εποχή, όχι και τόσο μακρινή, που η τηλεόραση είχε απλότητα. Τα καλοκαίρια της δεκαετίας του ’80 και του ’90, οι επιλογές ήταν περιορισμένες· δύο, το πολύ τρία κανάλια, με προγράμματα που όλοι θυμόμαστε με νοσταλγία. Το βράδυ, μετά το δελτίο ειδήσεων, ακολουθούσε η ταινία της ημέρας. Και αυτή ήταν η στιγμή που μαζευόταν όλη η οικογένεια γύρω από την τηλεόραση.
Δεν υπήρχε ζάπινγκ, ούτε streaming, ούτε αμέτρητες σειρές για να χαθείς. Η ταινία εκείνη ήταν «η μοναδική ευκαιρία» της ημέρας. Αν την έχανες, δεν υπήρχε επανάληψη ούτε πλατφόρμα να την αναζητήσεις· έπρεπε να περιμένεις μήνες, ίσως και χρόνια, μέχρι να ξαναπροβληθεί. Αυτό έδινε μια ξεχωριστή αξία στη στιγμή.
Θυμόμαστε τις ελληνικές ταινίες του παλιού καλού κινηματογράφου, που έκαναν τις αυλές να σιωπούν καθώς όλοι έβλεπαν την Αλίκη να τραγουδά ή τον Βέγγο να τρέχει. Και τις ξένες παραγωγές, που μας ταξίδευαν σε άλλες εποχές και τόπους.
Αυτό που έκανε την εμπειρία μοναδική δεν ήταν μόνο το ίδιο το πρόγραμμα, αλλά η ατμόσφαιρα: το ανεμιστηράκι να γυρίζει αργά, το καρπούζι στο τραπέζι, τα παιδιά να ξαπλώνουν στο πάτωμα με μαξιλάρια. Η τηλεόραση ήταν παράθυρο στον κόσμο και η βραδινή ταινία ήταν γιορτή.
Σήμερα, με ατελείωτες επιλογές on demand, έχουμε χάσει λίγο αυτή τη μαγεία της προσμονής. Και ίσως εκεί να κρύβεται το ρομαντικό μυστικό της τότε εποχής: η αξία δεν ήταν στην ποσότητα, αλλά στη μοναδικότητα της στιγμής.
