Υπήρχε κάποτε μια Ελλάδα όπου το να τηλεφωνήσεις σε κάποιον δεν ήταν αυτονόητο ☎️. Πριν τα κινητά, πριν τα μηνύματα, πριν τις βιντεοκλήσεις, η επικοινωνία είχε τελετουργία. Και κέντρο αυτής της τελετουργίας ήταν οι τηλεφωνικοί θάλαμοι.
Από τις πλατείες των χωριών μέχρι τα πεζοδρόμια των πόλεων, οι χαρακτηριστικοί κίτρινοι θάλαμοι του ΟΤΕ ήταν σημείο αναφοράς. Κάποιοι ήταν σιωπηλοί και άδειοι, άλλοι πάντα κατειλημμένοι με ουρές που περίμεναν με κέρματα στο χέρι. Κι αν δεν είχες κέρματα, έπρεπε να βρεις κάρτα τηλεκάρτας. Και η τηλεκάρτα δεν ήταν απλώς μέσο επικοινωνίας. Ήταν συλλεκτικό αντικείμενο. Υπήρχαν θεματικές σειρές, επετειακές εκδόσεις, ιστορικές και πολιτιστικές απεικονίσεις. Πολλοί τις μάζευαν όπως άλλοι μάζευαν γραμματόσημα ή αυτοκόλλητα.
Στον θάλαμο, όμως, γινόταν κάτι πιο σημαντικό.
Οι κλήσεις ήταν σύντομες, συγκεκριμένες, με νόημα. Δεν υπήρχε χώρος για φλυαρία. Δεν υπήρχε το «θα σε πάρω σε λίγο». Έλεγες μόνον αυτό που ένιωθες ή αυτό που έπρεπε. Οι λέξεις είχαν βάρος. Είχαν χρόνο.
Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι θάλαμοι ήταν μικρές σκηνές ζωής:
💛 Εξομολογήσεις εφήβων
💛 Καυγάδες ζευγαριών
💛 Ανακοινώσεις χαράς
💛 Συγκρατημένα αντίο
Σήμερα οι περισσότεροι θάλαμοι έχουν αφαιρεθεί, σκουριάσει ή μείνει σαν διακοσμητικά του δρόμου. Η ανάγκη τους χάθηκε. Η εποχή άλλαξε.
Αλλά εκείνο το αίσθημα της στιγμής, που έβαζες το κέρμα και άκουγες το κλικ πριν μιλήσεις, είχε κάτι αληθινό. Κάτι που έλεγε ότι οι λέξεις μας μετρούσαν. Ότι όταν μιλούσαμε, εννοούσαμε. Και αυτό, ίσως, είναι το μεγαλύτερο «ρετρό» που μας λείπει.
