Φαντάσου να ξυπνάς ένα πρωί και να συνειδητοποιείς πως είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη. Όχι απλώς μόνος στο σπίτι σου, ούτε απλώς μόνος σε μια άδεια πόλη. Μόνος. Παντού.
Αρχικά, ίσως να νιώσεις ένα παράξενο μείγμα ελευθερίας και τρόμου. Δεν υπάρχει κανείς να σου πει τι να κάνεις, κανείς να σε κρίνει, κανένα πρόγραμμα να ακολουθήσεις. Η Γη είναι δική σου. Μπορείς να οδηγήσεις οποιοδήποτε αυτοκίνητο χωρίς άδεια, να μπεις σε οποιοδήποτε σπίτι χωρίς να χτυπήσεις, να ζήσεις στα πιο πολυτελή μέρη, να φορέσεις τα πιο ακριβά ρούχα χωρίς να πληρώσεις ούτε ευρώ. Μοιάζει σαν όνειρο… αλλά για πόσο;
Τι θα έκανε ένας άνθρωπος όταν η ανθρωπότητα έχει χαθεί;
Στην αρχή, ίσως να ζήσεις σε κατάσταση εξερεύνησης. Θα θέλεις να ανακαλύψεις τι έχει απομείνει. Θα μπεις σε εγκαταλελειμμένα μουσεία, θα περιηγηθείς σε έρημες πόλεις, θα προσπαθήσεις να καταλάβεις τι συνέβη. Θα πάρεις ένα σκάφος και θα ταξιδέψεις σε νέες χώρες – όχι για τουρισμό, αλλά γιατί μπορεί κάπου να υπάρχει κάποιος άλλος.
Αλλά αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να βρεις σκοπό. Τι έχει σημασία, όταν κανείς δεν είναι εκεί για να το αναγνωρίσει;
Τα ενδιαφέροντα του τελευταίου ανθρώπου
Η τέχνη ίσως να γίνει το καταφύγιό σου. Θα βρεθείς να ζωγραφίζεις τοπία, να γράφεις ιστορίες, να συνθέτεις μουσική. Ίσως ακόμα και να παίζεις θέατρο μπροστά σε καθρέφτες, προσποιούμενος πως έχεις κοινό.
Ίσως στραφείς στα βιβλία, ψάχνοντας να βρεις σοφία στους αρχαίους φιλοσόφους, παρηγοριά στη λογοτεχνία, ή ακόμα και οδηγίες επιβίωσης. Θα διαβάζεις για να νιώθεις πως κάποιος, έστω και μέσα από τις σελίδες, σου μιλάει.
Αν αγαπάς τη φύση, μπορεί να γίνεις κάτι σαν σύγχρονος Ροβινσώνας Κρούσος. Θα φυτεύεις δέντρα, θα προστατεύεις τα ζώα, θα χτίζεις μικρούς παραδείσους. Γιατί αν δεν είσαι εκεί για να καταστρέψεις τον κόσμο, ίσως νιώσεις την ανάγκη να τον φροντίσεις.
Αλλά όσο περνάει ο καιρός, η μοναξιά θα βαραίνει. Θα πιάσεις τον εαυτό σου να μιλάει σε αγάλματα, να χαράζεις μηνύματα σε τοίχους, να ηχογραφείς τη φωνή σου μόνο και μόνο για να ακούς έναν άλλον άνθρωπο – έστω κι αν αυτός είσαι εσύ.
Το μεγάλο ερώτημα
Και τότε, μια σκέψη θα σε κυριεύσει: αξίζει να συνεχίσεις; Αν δεν υπάρχει κανείς να σε θυμάται, κανείς να σου μιλήσει, κανείς να καταλάβει τι έκανες, τότε… γιατί να συνεχίσεις;
Η απάντηση δεν είναι απλή. Ίσως να κρατηθείς επειδή η επιβίωση είναι στο ένστικτό σου. Ίσως επειδή η Γη είναι ακόμα όμορφη και αξίζει να τη βλέπεις κάθε μέρα. Ίσως επειδή, βαθιά μέσα σου, θα πιστεύεις πως κάποιος, κάπου, μπορεί να υπάρχει ακόμα. Και πως μια μέρα, θα τον βρεις.
Ή ίσως, απλά και μόνο, επειδή είσαι άνθρωπος. Και οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν όλα έχουν χαθεί, ψάχνουν πάντα έναν λόγο να συνεχίσουν.
